Bajka dla dzieci - Piotruś i jego pluszaki
Piotruś wspiął się na paluszki, wyciągnął ręce mocno w górę tak, by móc dosięgnąć półki i mocno chwycił pluszowego słonika za trąbę. Trzymając pluszową zabawkę w dłoni pomaszerował do łóżeczka. Starannie ułożył tam słonika i wrócił do półeczki. Znowu wspiął się na palce i wyciągnął wysoko rączki. Po chwili do słonika dołączyła Umka – biały miś polarny, potem dwa pluszowe pieski, tygrysek Brykacz, żółto-czerwony autobus i wiele innych zabawek.
Piotruś kochał wszystkie swoje zabawki i lubił się nimi bawić.
Usiadł na podłodze i rozłożył klocki. „Zrobię fortecę” – pomyślał. Wziął do rączek drewniane klocki i zaczął układać. Wyczarował z nich fortecę z wieżyczkami, fosą i mostem. Potem z kartonu wyciął drzewka i zasadził las wokół fortecy. Obok zrobił z niebieskiej krepy ocean. Na brzegu poukładał muszelki, które dostał kiedyś od dziadka. Były to muszle z odległych krain, miały niezwykłe kształty i szumiały o palmach, dziwnych rybach i niezwykłych światach, zaklętych w głębinach niedostępnych dla człowieka. Teraz Piotruś pobiegł po autobus i pluszowe zabawki. „Zrobimy wycieczkę” – pomyślał. Klęknął i chwycił autobus.
Zaszumiały drzewa, a Piotruś wyszedł z autobusu dzierżąc pod pachą piłkę. Podbiegła do niego Umka mrucząc i otrzepując się z wody. „Chodź z nami popływać” – zawołała wesoło. Malec rzucił piłkę tygryskowi Brykaczowi i wskoczył do jeziorka. „Zagrajmy w piłkę wodną” – krzyknął tygrysek i już rzucał piłkę psiakom. Pluskali się bardzo długo, potem bawili się na plaży. Zbierali w lesie poziomki. A gdy się zmęczyli wsiedli do autobusu, który zawiózł ich do zamku-fortecy.
W fortecy mieszkała rodzina chomików syryjskich – mama, tato i ośmioro małych chomiczątek. Zamieszkali na zamku, bo bardzo lubili biegać po tunelach i przeciskać się w lochach. A ta forteca miała ich co niemiara. Właśnie zasiadali do stołu, do bardzo wystawnego obiadu złożonego z truskawek, jabłek, ziarenek kukurydzy, sałaty i wielu, wielu innych warzyw i owoców. Chomiki zaprosiły Piotrusia i jego przyjaciół na wspólny posiłek. Już mieli zasiadać do stołu, gdy jeden z chomiczków pisnął: „A gdzie jest Pysiak?”. Mama Chomikowa stanęła na dwóch łapkach i zaczęła się rozglądać nerwowo. „Pewnie znowu gdzieś utknął w podziemiach zamku” – zahuczał tato Chomik - „Szukajmy go szybko”. I wszyscy rozbiegli się w poszukiwaniu Pysiaka – najmłodszego i najbardziej rozbrykanego z chomiczków. Zaglądano w każdą, nawet najmniejszą norkę, szukano go w podziemiach i komnatach. W końcu Piotruś wpadł na pomysł, że może Pysiak wdrapał się na wieżę. Wszedł więc na wieżę, ale nikogo tam nie było. Wyjrzał przez okno i zobaczył małego chomika kulącego się przy jednym z drzew, pod zamczyskiem. Piotruś szybko zbiegł do niego. Okazało się, że chomiczek gonił motylka i tak się wychylił, że wypadł z okienka prosto do fosy. Był teraz cały mokry i trząsł się z zimna. Piotruś okrył go kurteczką, którą wyciągnął z plecaka i zaprowadził do mamy i taty. Wszyscy się bardzo ucieszyli na ich widok, a mama Chomikowa dała Pysiakowi herbaty z sokiem malinowym, żeby nie zachorował i wysuszyła jego futerko. „Czas na obiad” – powiedziała.
„Czas na obiad, Piotrusiu. Zostaw już zabawki i biegnij umyć rączki” – to mama stała w drzwiach pokoju i uśmiechała się do chłopca. „Chodź już kochanie, będziesz mógł się bawić całą resztę dnia”. Chłopiec wstał i postawił autobus obok fortecy. Chwycił mamę za rękę i poszedł na obiadek.
