Bajka dla dzieci - Kajtek i magiczny świat cz. I
W ubogiej chatce, na skraju miasta, mieszkała rodzina Leśniaków. Ojciec miał na imię Wojciech i był szewcem. Jego żona Katarzyna zmarła przy porodzie jedynego dziecka, syna Kajetana. Mieszkała tam również matka Wojciecha – Maryanna.
Żyli oni w nędzy, ale bardzo się kochali. W domu nie było nigdy awantur ani kłótni i z pokorą przyjmowali to co im zsyłał los.
A ten ich nie oszczędzał. Czasem bywało tak, że nie mieli co jeść przez dwa, a czasem i trzy dni. Jeżeli Wojciechowi udało się coś zarobić i starczało na jedzenie, to zawsze największe i najlepsze kęski dostawał Kajtek. Ojciec z babką obyli się byle czym albo tylko smakiem.
Czas płynął i Kajtek miał już siedem lat. Pewnego dnia do chatki ktoś zapukał.
– Proszę! – zawołał szewc z głębi izby, gdzie miał w rogu swój warsztat.
Drzwi się otworzyły i stanął w nich wysoki, postawny mężczyzna w wieku około czterdziestu lat, porządnie odziany.
– Niech będzie pochwalony – przywitał domowników.
– Na wieki wieków. Prosimy, panie, do środka.
– To ty, stary, jesteś szewcem? – zapytał nieznajomy.
– Tak, panie.
Mężczyzna wszedł do izby i rozejrzał się, po czym rzekł:
– Biednie tu u ciebie, stary. Albo jesteś marnym szewcem, albo ludzie butów nie naprawiają.
– Ludzie tu biedni, panie, nie stać ich na buty, a jak już mają jakieś, to nie stać ich na naprawę.
– Słuchaj, stary, chciałbym, żebyś mi naprawił moje buty.
Gość usiadł na ławie i zdjął prawego buta. Był to piękny czarny skórzany but, sięgający do kolan, o jakim Wojciech kiedyś słyszał od znajomego, który bywał w wielkich miastach i mówił, że tylko bogatych panów stać na takie buty.
– Widzisz, stary, przetarły się tu od spodu. Dasz radę coś z tym zrobić?
Wojciech wziął podanego mu buta i długo oglądał, po czym rzekł:
– Trzeba dać nową zelówkę, Panie.
– No to bierz się za robotę, bo nie będę chodził w dziurawym bucie.
Stary wziął buta i poszedł z nim pod okienko, gdzie miał swój warsztat.
– Co tam, matko, gotujecie dobrego? – zapytał Maryannę, która kręciła się przy piecu.
– Ziemniak, nic innego na przednówku nie ma. Do tego polewka z serwatki.
– Dobre i to, jak nie ma nic innego. A dziecisków, stary, nie masz?
– Mam, proszę wielmożnego pana, syna Kajetana, ale gdziesik się włóczy. Pewnikiem wnet przyjdzie, bo południe, już czas na obiad.
Ciąg dalszy wkrótce...
