Bajka dla dzieci - Dlaczego Myszka jest smutna?
Była sobie mała śliczna Myszka. Wszyscy ją podziwiali i choć zainteresowanie nią było duże, Myszkę to nie cieszyło. Dlaczego? Myszka potrzebowała przyjaciela, z którym mogłaby dzielić się smutkami i radościami. Niestety, czuła się bardzo, bardzo samotna. Myślała, że świat się zwalił jej na głowę. Myślała, że skoro wraz ze schyłkiem lata, znikało po trochu trochu słońce, to już nie spotka ją żadna przyjemność.
Pogrążała się w smutku, z dnia na dzień coraz bardziej. Słońce grzało coraz słabiej. Jego promyczki już tak nie rozświetlały mysiego serduszka. Czyżby miała zebrać plony i razem z niedźwiedziem przespać zimę, by dopiero wiosną poczuć promyki wysoko wschodzącego słońca? Już nie czekała na kogoś, nie czekała na przyjaciela, na bratnią duszę. Może po prostu była stara i to ze starości ją te smutki dopadały? Może przez łamanie w kościach potęgował się ten smutek? Sama nie wiedziała, skąd do niej przyszedł i kiedy sobie pójdzie. Brzydki smutek, bardzo brzydki. Znajomi Myszki próbowali ją pocieszać, ale udawało się im rozweselić ją na krótko. Później smutek atakował znowu. Czaił się wszędzie, tak jakby polował na Myszkę. Polował jak kot. Może smutek jest kotkiem i dlatego tak się skrada, dlatego tak się czai? Nikt tego nie wiedział, a już na pewno nie śliczna Myszka. Ona była taka przestraszona i taka smutna, a kiedy drgały jej wąsiki ze strachu, bała się jeszcze bardziej. Myślała, że nigdy to się nie skończy, że tak już zostanie, ona i jej smutek, ukradkiem zerkający czy jeszcze się boi.
I przyszła jesień - zrzuciła listki z drzew, listki brązowe, czerwone i żółte. Myszka pozbierała listki do norki, ładnie sobie w niej wyścieliła. Wysuszonym mchem zatkała wejście, myśląc że może teraz będzie lepiej. Może tu smutek jej nie znajdzie a kotek nie wywęszy. W norce zrobiło się kolorowo. Ale mimo tego, że listki były bajecznie ubarwione, mysie serce, nadal okrywał smutek...
I przyszła zima - ziemię skuła lodem i okryła białym śnieżnym puchem. Wtedy dopiero Myszka poczuła się bezpieczna. Mimo, iż nadal była sama, wiedziała że smutek jej nie znajdzie, a skoro poczuła się bezpieczna, pomyślała o długim zimowym śnie - co by niedźwiedź miał kompana. Wstaną sobie razem na wiosnę i będą znowu podziwiać coraz dłuższe dni, coraz dłuższe i mocniej świecące promienie słoneczne, kwitnące wokół kwiaty i krzewy... I NA PEWENO WTEDY WRÓCI RADOŚĆ DO MYSIEGO SERDUSZKA, BO KTO BY SIĘ BAŁ, MAJĄC ZA KUMPLA NIEDŹWIEDZIA!
Czyta Wojciech Strózik z Bajkowego Podcastu
