Opowiadanie dla dzieci - Izulka i wilczy las
W cudownym lesie, pachnącym kwiatami z różnych stron świata mieszkała Izulka.
Las leżał pod największa górą świata, z której wypływały cztery strumyki każdy w innym kolorze. Strumyk niebieski płynął na wschód, zielony za zachód, czerwony na północ, biały natomiast na południe. Zbliżała się jesień, więc drzewa przybierały piękne barwy kolorystycznie dobierając się ze strumykami.
Izulka kochała kolorowy las był dla niej jednym z siedmiu cudów świata. Swój ukochany las dzieliła z przyjaciółmi: Aniołkiem Ptaków, który przybrał postać sowy, Aniołkiem Sarenek oraz Aniołem Kwiatów. Czuła się bezpieczna i otoczona miłością swoich przyjaciół.
Pewnego dnia, podczas porannego spaceru pośród kolorowych drzew i szumiących strumyków wpadła na pomysł, by poznać świat, którego jeszcze nie widziała. Zdecydowała, że wyruszy w podróż.
Anioły tłumaczyły Izulce:
- Dlaczego chcesz ruszyć w nieznane? Przecież masz wszystko! Piękny i kolorowy las, który jest twoim domem, największą górę świata, piękne strumyki….no i masz nas, twoich serdecznych przyjaciół.
- Zdecydowałam już! – odpowiedziała im Izulka nie zważając na to, że ich rani.
- Pójdę z Tobą! - zaoferował się Anioł Sarenek, lecz Izulka odrzuciła jego propozychę i nie zważając na jego troskę i uczucia odeszła bez słowa.
Wyruszyła podążając za niebieskim strumykiem na wschód. Czuła się nieco samotna, wiec ucieszyła się, gdy tuż za lasem spotkała wilka. Nowy znajomy przekonał ją, że jest świetnym przewodnikiem i z przyjemnością pokaże jej swój las. Żądna nowych wrażeń chętnie zgodziła się i podążyła za nim. Zmarznięta doszła w końcu do wilczego lasu, który wyglądał niezwykle zielono. Zaskoczona zielenią drzew nadal szła za wilkiem.
- Chodź Izulko, zapraszam cię na obiad – powiedział wilk.
Izulka zaproszona przez wilka weszła do wilczego lasu. Raptownie las, który z zewnątrz pachniał zielenią drzew, zrobił się ciemny, szary i w żadnym listku nie przypominał jej domu pełnego barw, ciepła i przyjaciół. Drzewa potraciły liście i zrobiło się zimno. Za ogromnym drzewem miał na nią czekać syty poczęstunek obiecywany przez wilka. Zamiast jedzenia, którego tak bardzo pragnęła po długiej podróży, ujrzała ogromne stado wilków.
- Auuuuuuu – odezwały się wilki.
- Przyprowadziłem wam niczego nieświadomą owieczkę - odezwał się wilk.
Izulka zorientowała się, że drapieżcy chcą ja zjeść. Że została zwiedzona obietnicami pięknego świata i zaufała obcej osobie idąc z nią do jej domu. Pomyślała o swoim pięknym kolorowym lesie i przyjaciołach, których opuściła. Wtedy wydawało jej się, że nie ma nic, a tak naprawdę miała wszystko - dom, przyjaciół, ciepło i bezpieczeństwo. Chciała zacząć uciekać, ale one były już wszędzie, otoczyły bezbronną dziewczynkę.
Nagle ciemny wilczy las zrobił się jaśniejszy, jakby promyki słońca zaczęły przedzierać się przez gęstwinę bezlistnych drzew. Wilki zaczęły się niepokoić nie wiedząc co się dzieje.
Izulka ujrzała Aniołka Ptaków, który pod postacią sowy doprowadził promienie słońca do ciemnego lasu. Nagle pod jej stopami zaczęły pojawiać się stokrotki, które zawsze tworzył Anioł Kwiatów. I usłyszała głos:
- Zaufaj mi i biegnij do dębu, który rośnie za twoimi plecami - szepnął jej Anioł Sarenek.
Izulka - długo nie myśląc - przeskoczyła wilka, który stał za nią i dobiegła do upragnionego drzewa. Tam ukrywał się Anioł Sarenek pod postacią pięknego jelenia. Wsiadła na niego, a on wyniósł ją z wilczego lasu. Nigdy nie cieszyła się tak z obecności swoich najbliższych, który przybyli jej na pomoc.
Obiecała, że już nigdy nie będzie ufała nieznajomym, którzy zapraszają ją do domu obiecując "złote góry". Przeprosiła przyjaciół za to, że wcześniej nie doceniała ich troski i miłości z jaką do niej podchodzili. Już nigdy nie będzie ich tak lekceważyć.
Izulka wróciła do swojego bezpiecznego, pięknego i kolorowego lasu i wraz z Aniołami żyła długo i szczęśliwie doceniając magię domu, rodziny i najbliższych jej osób. Zawsze będzie uważać na przebiegłe wilki!
