Bajka dla dzieci - Kryształowa Brama cz. 1 (z dwuczęściowej baśni)
Ciągle zbliżali się do bramy, chociaż wcale nie zdawali sobie sprawy, że udają się w jej kierunku.
Za nimi ciągnął tabor wozów, załadowanych dobrem wszelakim, jaki zdołali zrabować mieszkańcom tej biednej krainy. Krainy, gdzie największym problemem był brak wody. Od lat nie spadła tu kropla deszczu.
Studnie głębinowe, z rzadka występujące, nie były już w stanie zaspokoić potrzeb ludzi i bydła. Toteż, to tu, to tam, bielały kości padłych zwierząt, urozmaicając krajobraz spękanej suszą ziemi. Poza tym, trakt był pusty.
Ali Jednoręki, herszt tej całej hałastry zbirów spod "ciemnej gwiazdy", ponaglał swoich ludzi, bo zbliżało się południe i upał był wprost nie do wytrzymania.
Z daleka na horyzoncie majaczyły czarne skały, gdzie w grotach gnieździły się rodziny tubylców.
- Jak nie oddadzą nam wody, to ich stamtąd wykurzymy - Ali krzyknął do kamratów - pospieszcie się, do diabła, bo to słońce nas żywcem zeżre!
Jechał stępa na osowiałym , zmęczonym koniu, on jeden, bo reszta wędrowała pieszo.
Podobno przed wiekami ta kraina wyglądała całkiem inaczej. Zieleniły się równiny niezmierzone, pod dostatkiem było zwierzyny łownej, ludzie żyli szczęśliwi. Nie wiadomo z jakiej przyczyny woda dosłownie uciekła z tych terenów. Groty w tych skałach też musiała wydrążyć woda, a więc w zamierzchłej przeszłości musiało być jej mnóstwo.
Krążyła jakaś niedorzeczna legenda, że bóg Akwa trzyma ją ponoć, zgromadzoną, za jakimiś kryształowymi wrotami. Nikt jednak w to nie wierzył. Fakt jest jednak faktem - rzeki zniknęły już trzysta lat temu. Dziwnym się jednak wydawać może, że w studniach woda jeszcze była. Może władza Akwy tam już nie sięgała, a może powód był zgoła inny, któż to może wiedzieć?
Banda posuwała się znacznie żwawiej, z nadzieją, iż znajdzie trochę cienia w górzystym terenie. Dopadli wreszcie pierwszych skał. Wyczerpani położyli się w cieniu, odkładając dokonanie rozboju na potem. Napili się po kilka łyków wody, musieli ją racjonować, nie byli bowiem pewni czy tubylcy mają jakieś zapasy. Nocą postanowili wedrzeć się do grot i dokładnie je splądrować. Noc była jasna, cicha - sprzyjała ich niecnym zamiarom.
Szybko obstawili wszystkie wejścia jaskiń - chcieli ludzi zaskoczyć we śnie.
Podstęp się nie udał, bo w grotach nikt nie spał, oprócz kilku niemowlaków i paru staruszków, całkiem niedołężnych.
Przed każdym człowiekiem stała mała miska wody obficie zaprawiona gorzkimi łzami uciśniętych ludzi. Nikt nic nie mówił.
Bandyci podchodzili do owych miseczek, opróżniali je, przelewając zawartość do kotłów, które dotaszczyli do swego obozu...
